SYMBOLUM Apostolicum

SYMBOLUM Apostolicum

omnium Symbolorum (namque et alia quaedam composita fuisle, infra dicemus) praecipuum, quod ex Apostolorum scriptis haustum summa Christianae fidei capita continet, nomen adeptum est. Videtur id paraphrasin quandam complecti et explicationem formulae in Baptismo adhibitae, sicque per singula eius capita ire, confessionem veluti edens de Patre, Filio et Spiritu S. Unde et ea, velut a singulis Christianis usurpanda, in singulari numero eflertur, Credo etc. Originem rempusque eius, a Synodo Nicaena, quidam arceslunt. Sed, cum illa Synodus proprium condiderit Symbolum, verbis sententiisque ab hoc Apostolico

multum discrepans, probabilius eft, ab Episcopo et Clero Romano, hoc conditum: ab illa autem Ecclesia, ad alias Occidentis Ecclesias derivatum esle, Orientis Ecclesiis interim alia Symbola usurpantibus. Non simul porro et semel eâ formâ, quâ nunc exstat, compositum, sed paulatim variorum articulorum, adversus exorientes haereses, adiectione auctum et in hanc tandem formam redactum est. Principales autem et primogenii articuli fuerunt illi, de SS. Trinitate, de Persona, Officio, et Statu Christi. Reliqui diversis occasionibus contra Haereticos adiecti sunt. Speciatim illa verba, descendit ad Inferos, ex Aquileiensi Symbolo adoptata videntur; cum in veterib. tum Romanae, tum aliarum Ecclesiarum Symbolis, non occurrant. Quin et antiquissima Symbola in articulo de Spiritu S. desierunt. Alia dein Symbola, contra particulares Haereticos illi adiecta sunt, in IV. Conciliis generalibus, Niceno, Constantinopolitano, Ephesino et Chalcedonensi: quo etiam refertur Symbolum Athanasio a nonnullis tributum. Vide Franc. Burmannum Synopsi Theol. Christ. Part. poster. l. 6. c. 3. §. 2. et seqq. Ioh. Forbesium Instructionum Historico-Theologicarum l. 1. c. 1. 2. et seqq. Alios. Uti vero baptizandi adulti, antequam tingerentur, Symbolum Apostolicum memoriter proferre necesle habebant, quod Symbolum accipere et reddere Latinis, σύμβολον ἀπαγγέλλειν Graecis, dictum est, (Sponsoribus id hodie in infantum Baptismo obeuntibus) et ex hac confessione Christiani aestimamur eamque in Sacris publice privatimque, saepe iteramus: sic et sua verba sollennia esse Muhammedanis, quae velut Symbolum iis sint, Schindlerus docet, cum ait, Hoc (quod Arabice sic habet, La alah alla allah, Muhammed rasid allah, non est Deus, nisi Deus ille, Muhammed nuntius Dei illius) coguntur erectô manus pollice recitare cum annos octo nati et sermonis periti pueri ipsorum circumeiduntur; et puellae, sed a cireumcisione liberae: ad hoc initiô gentes quoque gladiô cogebantur: hoc morientes pronuntiant: praecones ante orationem in templis suis hoc proclamant: hoc in funeribus Sacerdotes, illa comitantes, identidem concinunt. Turcae item in exercitu, cum cubitum eunt, aut castra movent aut pugnam ineunt, aliâ voce ter clamant allab allah, allahu etc. vide eum Lexicô Pentaglottô, in radice Gap desc: Hebrew. De Symbolo vero Apostolico, quando illud publice recitetur, quando omittatur, in Ecclesia Romana, Macros Fratres in Hierolex. et plura de eo, coeterisque Symbolis apud Cl. Suicerum Thes. Eccl. in ea voce.